De laatste uren met mijn baarmoeder

Op maandagochtend zit ik al om 6 uur aan de ontbijttafel. Om 11.50 uur moet ik me melden voor opname in het ziekenhuis. Ik moet dan nuchter zijn. Zonder ontbijt ben ik niets waard, dus zet ik de wekker voor het nuttigen van mijn laatste maal voordat ik zonder baarmoeder en eierstokken verder door het leven moet gaan.

Dit blog is een bewerking van het blog dat Cora dit voorjaar op haar eigen website heeft gepubliceerd.

Kwaadaardig groeisel

Ik ben nog nooit geopereerd, nog nooit onder narcose geweest. Ik ben vitaal en fit en heb eigenlijk nooit wat. Totdat kortgeleden baarmoederkanker bij mij wordt geconstateerd. Een kwaadaardig groeisel in mijn baarmoeder, wat ik met een filmcamera zelf heb kunnen zien. Daar is geen ontkennen meer aan. En al helemaal niet vanwege het bloeden wat ik sinds november doe en de krampen die ik af en toe voel. Niet normaal voor een vrouw van 62.

Ik geef me over

"We gaan u opereren om uw baarmoeder en eileiders te verwijderen. Dat gaan we doen met een bikinisnede net boven het schaambeen. Dat is een eenvoudige manier van opereren, maar u heeft daarna wel tijd nodig om te herstellen. Daar staat zo'n zes weken voor. De eerste weken mag u bijna niets doen en vooral niet tillen."

Ik hoorde het aan met de gedachte: ‘Oké, dit moet ik ondergaan. Ik geef me over.’ Het rare is dat ik me fit, sterk en vitaal voel, ook al weet ik dat ik na die operatie nog geen pak melk mag verplaatsen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder

Geen 'kasplant'

Sinds het eerste bezoek aan de huisarts, zo’n vijf weken geleden, nam ik het leven stap voor stap.

Het eerste onderzoek leek geruststellend. Alleen mijn partner Wim wist er nog van. Het resultaat van het tweede onderzoek leek zorgwekkender. Maar ik besloot er niet direct met mijn kinderen over te spreken. Niet, tot ik wist wat er zou gaan gebeuren en wanneer.

Toen ik dacht nog een week of drie of vier te hebben, werd ik onverwacht op dinsdag gebeld: "We kunnen u volgende week maandag opnemen voor operatie." Oeps dat ging opeens snel. Ik moest nu toch mijn kinderen gaan bellen en mijn moeder ook. De nachten erna heb ik behoorlijk wakker gelegen. Wat als het niet goed gaat? Wat als er uitzaaiingen zijn, wat als ik binnenkort doodga?

Eén ding was voor mij duidelijk, ik ben niet geschikt als 'kasplant'.

De tekst gaat onder de afbeelding verder

Wensen op papier

Gisteren kwamen mijn kinderen om me een hart onder de riem te steken. Ik vertelde ze over mijn angst om niet 'gewoon' dood te mogen gaan als mijn tijd gekomen is. "Maar mam, dat weten we toch van je, we kennen je langer dan vandaag. Heb je het ook ergens opgeschreven?" Nee, dat had ik nog niet gedaan. Ik besloot dat die maandagochtend te doen, nadat ik mijn laatste maal genuttigd zou hebben.

En zo zit ik te schrijven, aan Wim en mijn kinderen. Een brief waarin ik noem dat ik niet meer behandeld zou willen worden als dat tot blijvende invaliditeit of ondraaglijk lijden zou leiden. Ik beschrijf de muziek voor mijn uitvaart. En hoe ik wens dat ze verder zullen leven. In liefde. En nog meer.

In een wilsverklaring zet u de wensen zijn rondom uw behandeling of levenseinde. Deze verklaring wordt gebruikt als u zelf geen beslissingen meer kunt nemen. Als u aan anderen laat weten dát u die heeft, dan kennen zij uw behandelwensen. Lees hier meer over de wilsverklaring op de website van de Patiëntenfederatie. Lees ook het vervolg van Cora's verhaal.